New Yorker

New Yorker abonmanım iki aydır kesilmişti. Tazelendi, mutlu oldum.

30 Ocak sayısında Philip Roth, ABD’nin en önemli yaşayan romancısı, Trump’a saydırmış. “Sıradan bir sahtekâr” (con-artist). “Aptal ve vicdansız bir emlak simsarı”. “Yönetimden, tarihten, bilimden, felsefeden, sanattan bihaber, incelik ve nüansı tanımaktan ve ifade etmekten aciz, edep yoksunu, yetmiş kelimeden oluşan vokabüleri İngilizce değil Hıyarca” (Jerkish). Ülke Trump’ın “yalanlar ırmağında” boğulmaya yüz tutarsa ne yapmalı diye fikir yürütmüş. Sert.

Aynı sayıda Evan Osnos’un uzun makalesi, kıyamete tedbir alanlara dair. Amerikan zenginlerinin önemli bir bölümü yakın gelecekte toplumsal düzenin ve/veya medeniyetin çöküşünü ihtimal olarak görüyor, kendini kurtarmanın derdine düşmüş. Genel beklenti gelir uçurumu ve işsizliğin artışıyla gelecek silahlı ayaklanmalar. Ek senaryolar, siber savaş ve nükleer saldırı. Kimi ada satın alıp cemaat kurma peşinde. Kimi kuş uçmaz kervan geçmez yerdeki çiftliğine yer altı sığınağı yapıp, yedek deposu dolu helikopteri hazır tutuyor. Yeni Zelanda’da arazi fiyatları Amerikalılar yüzünden uçmuş.

Kansas’ta bir adam, eski kıtalararası balistik füze silolarını alıp yer altı konutuna çevirmiş. Özelliği, direkt nükleer darbeye dayanıklı olarak üretilmiş olmaları. On iki katlı yer altı apartmanı; dairesi üç milyon dolar: beş yıl yetecek yiyecek ve silah stoku, enerji ve temiz hava kaynakları, eğitimli silahlı birlikleri var. Peynir ekmek gibi satıyormuş.

23 Ocak’ta Emily Nussbaum’un siyasi söylemde şaka ve ciddiyet ilişkisine dair olağanüstü ilginç makalesi. Absürt bir şaka olarak başlayan Trump macerası nasıl ve neden gerçeğe dönüştü? South Park dizisi çağdaş ideolojiye dair ne söylüyor?

6 Şubat’ta Paul Rudnick’in komedi şaheseri, Melania’nın Güncesi. Trump’ı indirecek darbenin o cihetten gelme ihtimali, şimdilik şaka düzeyinde de olsa, hissediliyor.